بنده یک شب با خدایش حرف زد...
بی قرار یک نگاه بود؛ بنده شرمسار بود... و خیلی چیزهای دیگر هم بود و خدا این ها را می دانست.
جراتی برای نگاه کردنش نمانده بود. خیره به سجاده الحمد می خواند و حرف می زد...
من دست به گریبان ابهامی نفس برم.
بنده از عشق هم توشه ای نداشت
این یکی را هم خدا می دانست...
اما گاهی دلش برای خدا خیلی تنگ می شد. اسمش را می گذاشت دلتنگی ... بنده اما در عین حال اعتقاد داشت خدا هم گاهی ... نه؛ به کسی جز خدا ( که از همه قویتر بود) این را نگفته بود.
بنده بعضی وقتها از ترس می خواست پشت دری نیمه باز یا یک دیوار حتی برای لحظه ای هم که شده قایم شود.
خدا ولی همیشه پیداش می کرد. بنده رویش نمی شد بگوید از ترس خدا رفته ب...
جور زمانه بی تاب می کرد گهگاه دل بنده ی خدا را. ولی حالا دیگر گوش هاش سنگین شده بود. در
بی خیال شدنی تلخ جز تحمل کاری از دستش ساخته نبود.
بنده دلش می خواست شادمانه بازی کند ولی نمی توانست. می خواست خدا این را بفهمد. ولی انگار حواس خدا جای دیگری بود...
بنده ی خدا مثل همیشه قانع شد که آدم خوبی نیست. بنده دلش می خواست نسبت گوشت های تنش را با سرب داغ مشخص کند اما یادش می رفت گاهی که آدم خوبی نیست.
بنده اعتقاد داشت حقش این نیست ولی ... نماز داشت به آخرین سجده می رسید.
دل بنده شکست. شاید اگر نمی خواست خدا را دوست داشته باشد حالا دلش نمی شکست.
برایش مهم نبود...
بنده بعد از نماز یواشکی رفت پشت یک در قایم شد...
و گریه کرد.
بنده جز خدا کسی را نداشت.
