عبور

مگر مي‌شود انسان باشي و با شنيدن و ديدن آنچه بر شيعيان نيجريايي رفته، احساس انکسار نکني...؟!

مگر مي‌شود خونت به جوش نيايد و دستت روي قبضه شمشير، خون گريه نکند که چرا بين ما و برادرهايمان در سرزمين‌هاي دور بايد فاصله‌اي به وسعت «تحمل» باشد؟!

با اينهمه ولي من چند تا حرف دارم که چندوقتيست بغض شده روي دلم و مايلم به بهانه حوادث کشتار شيعيان نيجريه بيانشان کنم.

يعني حتي با اينکه خودم را بچه سر راهي نظام مي‌دانم و حرف‌هاي يک بچه سر راهي هم از نظر عوام و خواص خواندن ندارد؛ ولي مهم نيست.

رفقاي خوبم، حوادث نيجريه نه تنها قابل پيش‌بيني بود بلکه در هر کجاي ديگر عالم هم محافلي از شيعه تشکيل شود و سلاح به دست نداشته باشد؛ همين مي‌شود که در نيجريه مي‌بينيد.

شيعه‌ي بي‌سلاح و صرفاً صلح‌مدار! عاقبتش يا سلاخي در نيجريه است يا تحمل ستمگري آل خليفه در بحرين.

مي‌دانم که عده‌اي فقط منتظرند به من و امثال من بگويند خشونت‌طلب و متحجر و از این دست حرف‌های یاوه.

ولی حقیقت قابل اثبات همین است که در نیجریه متبلور شد.

من معتقدم آن وقتی که امام راحلمان فرمود باید هسته‌های مقاومت را در سایر کشورهای جهان تشکیل دهیم؛ اگر ما این کار را به معنای درست کلمه انجام داده بودیم و نسخه‌ای مثل «حزب‌الله لبنان» را در تمام کشورهایی که جمعیت شیعه دارند، تکثیر کرده بودیم؛ حالا اوضاع هزار بار بهتر از الآن بود.

لطفاً فکر نکنید که من پاهایم روی زمین نیست و این حرفها زیادی آرمانگرایانه هستند.

نه رفقای خوبم!

به نظر من در کنار آقاي هاشمي و ظريف و آن احمدي‌نژاد ملعون که جلوي چیزی به نام جامعه جهاني غير از خنديدن هيچ هنر ديگري نداشته و ندارند و یکیشان گفته است که صدور انقلاب صرفاً یعنی «تسخیر قلوب»! اگر کسان دیگری هم می‌توانستند حرف بزنند و صدایشان به محاق برده نمی‌شد؛ آنوقت دژخیمان دولت نیجریه جرأت نمی‌کردند تجمع برادرهای ما را با آر.پی.جی هدف بگیرند و آنوقت اینهمه اتفاق بد در سوریه رخ نمی‌داد و آنوقت رژیم یهودیِ سعودی‌ها برای بمباران مردم عادی در یمن عاجز می‌شد و فقط به پارس کردن بسنده می‌کرد.

رخدادهای نیجریه اتفاق می‌افتد در حالی که هیچکس حرف‌های ما بچه‌های سر راهی را نمی‌شنود که باید مثل سوریه و بوسنی، توی آفریقا هم برویم و مجاهده و قتال کنیم. که باید برویم توی تمام کشورهای مستعد دنیا و حزب شیعه‌ی مسلح طرفدار قانون اساسی تشکیل بدهیم و تمام‌عیار هم حمایتشان کنیم.

می‌دانید چرا کسی نمی‌رود نیجریه برای قتال و چرا کسی جرأت نمی‌کند نسبتی به نام «سلاح» را درباره انقلاب بحرین مطرح کند و چرا دولت سعودی جرأت می‌کند جلوی دپوی سلاح‌های ما را به یمن بگیرد؟!

جوابش حتی برای خودم هم تلخ است...

به این دلیل که حتی «قاسم سلیمانی» هم دل بسته به آنهایی که دورش می‌زنند و بعد شهید می‌شوند. و کاری با من و امثال من ندارد.* به این دلیل که...

چه گستره‌ی دردآور مضحکی!

یک عالمه حرف کنج این سینه مانده ولی مثل قلبی که زجر سالیان،‌ رگ‌هایش را بسته تراوش نمی‌کنند انگار.

می‌دانید رفقا... اگر زمان شاه بود می‌دانستم چطور فریاد کنم این حرف‌های تلمبار شده را ولی افسوس.

افسوس که دوران زعامت ولی فقیه است و باید «انزوا» را به جای «فریاد» انتخاب کنی.

باید دردهایت را به دیوار بگویی... یا احیانا با گیراندن سیگاری خودت را بزنی به بی‌خیالی.

طرح‌ها و نقشه‌هایت را به نقش آدم‌های ایستاده‌ای که روی دیوار کنار تختت کشیده‌ای شیرفهم کنی.

خودت را در لابه‌لای کتاب‌های داستایوفسکی و تاریخ انقلاب بلشویکی، تعقیبات فرائض و اخبار روزانه عمداً گم کنی تا حالا که قرار نیست صدایت شنیده شود؛ لااقل خودت هم دیگر صدای خودت را نشنوی.

بشینی در گوشه‌ای و مثل آدم‌های بازنشسته هی با خودت حرف بزنی و خودخوری کنی.

با خودت بگویی نقشه عربستان سعودی برای به خرج دادن حماقت و درگیری حتمی با ایران را، با خودت غصه بخوری چرا بعضی‌ها اصرار کردند پرونده PMD حتماً بسته نخواهد شد، قلوه سنگ‌ها را از مقابل فتنه آینده جمع کنی، تنها فشنگ‌های مانده‌ی ذهنت را به سمت نسخه‌های زرهی براندازی در ونزوئلا و اوکراین شلیک کنی و وقتی فشنگ‌هایت تمام شد، با گوشت‌های تنت بایستی جلویشان.

و همینطور هر روز و هر لحظه چند تا آدم نشسته باشند توی ذهنت و هی پچ‌پچ کنند و تو تنها بمانی بینشان.

لعنت به این فضای مجازی که به لطف همان چند تا آدم بالایی،‌می‌دانم الان توی ذهن هرکسی که این حرف‌ها را می‌خواند چه افکاری می‌تواند شکل بگیرد.

بگویید اصلاً نیجریه چه ربطی داشت به این حرف‌های شخصی‌ات؟! یا اصلاً بگویید تو که نه جنگیده‌ای نه تفنگ می‌شناسی را چه به قاسم سلیمانی؟! شاید فکر کنید عصبانی شده‌ام؟! برایم مهم نیست.

تنها وجه مهم این کلمه‌ها در این لحظه برای من همین است که توی تاریخ انقلاب اسلامی ثبت شود که «ما مشك رنج‌هاي انقلاب را به دندان كشيده‌ايم و دست و پا داده‌ايم، اما رهايش نكرده‌ايم»

*اشاره به صحبتی نقل شده از سردار سلیمانی برای یکی از شهدای عزیز مدافع حرم

_ ظرف چند روز گذشته بارها و بارها خواستم درباره یک مطلب تحلیلی با شما صحبت کنم...

درباره انتخابات دولت دوازدهم و اینکه ما که اصولگراییم و دلی در گرو این نظام و انقلاب داریم،‌ باید از حالا یک چهره اصولگرای دارای سابقه خوب اجراییِ بدون سابقه منفی را به افکار عمومی معرفی کنیم...

در واقع یعنی اصلاً دوست ندارم در انتخابات آینده دوباره به این فرایند همیشه ناتمام نظرسنجی و وحدت دلخوش کنم! یا اینکه منتظر باشم تا از توی لُپ‌لُپ کسی مثل احمدی‌نژاد سر برآورد.

خلاصه غیر از گفتنی‌ها به دوستان و نزدیکانم؛ نشد که نشد بنویسم تا اینکه امروز (جمعه) برادرهای همیشه در صحنه مؤتلفه‌ای این نامه سرگشاده را در نقد محمدباقر قالیباف منتشر کردند...

سلّمنا... گرفتید ماجرا را...؟! حالا بهتر متوجه می‌شوید دیدارهای مؤتلفه‌ای‌ها با آقای هاشمی، نمازهایی که پشت سر حسن‌آقای خمینی می‌خوانند و ژست‌هایی که برای وحدت می‌گیرند را؟!

البته حرف‌های این بچه سرراهی زیادتر از این چیزهاست...

خواستم بگویم سوریه را هرزگوینیزه بکنند یا نکنند؛ اما هنوز امیدهای زیادی دارم که منافعمان در سوریه حفظ بشود.

رفقا حواستان باشد که منافع ما از روز اول هم «حفظ بشار اسد در سمت ریاست‌جمهوری سوریه» نبود...

نبود و حالا هم اگر برود به معنی از دست رفتن آرمان‌ها و خطوط قرمز و منافع ما نیست.

نفع اصلی و اولین ما حفظ شدن محور مقاومت و حمایت از مردم سوریه بوده و هست. دعا کنید که این هدفمان (که تاکنون هم محقق شده) در خطر دیپلماسی لبخند و کلید و زانو زدن و درخواست‌های بی‌جواب! قرار نگیرد.

و ضمنا اینکه این روزها هر روز که از خانه می‌روم بیرون، منتظرم بوی آتش به مشامم بخورد و صدای پارس کردن جماعت ضد انقلاب به خیابان آمده را بشنوم! (آنهایی هم که مثل همیشه گول می‌خورند و می‌آیند و سنگی می‌پرانند و بعد هم روزی‌خور همیشگی امنیت و اقتصاد و زیبایی این کشور هستند هیچی...!)

ببخشید ولی من نمی‌توانم رخدادهای مهاباد و تبریز را ببینم و هر روز هم اشاره‌های اصلاح‌طلبان لعنتی مبنی بر فاسد بودن نظام و مشکلات بی حد و حصر معیشتی! را نیوش کنم و بعد هم مثل احمق‌ها نفهمم که این حرام‌لقمه‌ها می‌خواهند چه بر سر این مملکت دوست‌داشتنی بیاورند و چه خواب‌های اوکراینی! را که برای خیابان‌های تهران و شهرهای بزرگ ندیده‌اند...

خلاصه اینکه هرجا می‌روید؛ لااقل به آدم‌های اطرافتان بگویید که اولاً هیچیک از مشکلات اقتصادی ما در حد بحران نیست و ثانیاً مشاکل اقتصادی هم با به خیابان ریختن و تظاهرات حل نمی‌شود. (همین‌که هر کداممان به اندازه چند نفر بتوانیم از رمق فتنه آینده بکاهیم خودش خیلی‌است...)

درباره «برجام ملال‌آور» هم تا حالا هرچی دستاورد داشته مبارک عشّاقش... بعد از این هم که قطعاً خواهد شکست؛ منتظر باشید که حضرات عشّاق بهانه‌های جدیدتری را برای توجیه و بزک آمریکا سر هم کنند.

این ماجرای دعوای مشهور به PMD را نیز در سطح کلان؛ دعوای چندان مهمی نمی‌دانم. یعنی اینکه صحیح نمی‌دانم که این روزها همه به جای پرداختن به الزامات تعیین شده از سوی رهبرمان برای برجام و ارائه تحلیل درست برای فرجام این قضیه لعنتی؛ شده‌اند دو دسته و گیر داده‌اند به اینکه PMD بسته می‌شود یا باز می‌ماند؟!

می‌خواهم بگویم به همان اندازه که دلایلی هست برای اینکه شورای حکّام ممکن است پرونده را مختومه نکند؛ همان اندازه هم دلیل وجود دارد که این کار را بکند...

ضمن اینکه اگر بزند و PMD بسته شود؛ دولت سر همه منتقدانش را به صورت یکجا خواهد برد روی نیزه! و بعد هم که برجام بشکند (که اثباتاً می‌شکند) آنوقت دیگر نمی‌شود کار چندانی روی افکار عمومی صورت داد.

نمی‌دانم متوجه منظورم سر ماجرای دعواهای PMD شدید یا نه...؟!

الحال امیدوارم بچه‌هایی که اهل انتقادات و تحلیل‌های اصولی هستند و این روزها از بسته نشدن PMD ابراز اطمینان می‌کنند؛ بعد از مختومه شدن احتمالی‌اش جلوی دولت کنف نشوند! و آنهایی هم که سرخوشانه از مثبت بودن گزارش آمانو حرف می‌زنند و از قطعیت بسته شدن؛ نشود که صبح روز باز ماندن PMD در آذرماه جاری، باز هم دست به «توجیه» بزنند و نوستالژی توجیهات احمقانه‌ی 100 تحریم جدید پس از توافق موقت ژنو در 2 سال قبل را باز هم تکرار کنند.

این برجام حرامزاده یا همان که دولتی‌ها می‌گویندش «توافق نهایی ایران با غرب»! از 2 سال قبل و به هزار تا دلیل معلوم بود که می‌شکند... یعنی اینکه PMD هم که بسته شود، باز خواهد شکست. باشد که داشته باشید...

پ.ن اولی: این حرف‌ها نه از جام جهان‌بین درآمده‌اند نه کسی قصد فرضیه دادن برای آینده را دارد. اینها برآیند فرمول‌ها و معادله‌هایی است که روزانه با معلومات و فرمول‌های فراوان حل می‌شوند و برایشان اتقان و اثبات وجود دارد.

پ.ن دومی: من هم خوبم... یعنی میان اینهمه چیزی که در بالا خواندید؛ اگر قرار است هزینه‌ای داده شود؛ بگذار همین تنهایی من و امثال من باشد. این بچه‌های سر راهی انقلاب...