عبور

به نام خدا و با سلام و صلوات بر محمد و آل محمد

_ تا چند روز دیگر، «حَقُّ الْحَقيق» متولد می‌شود... و چشم بشریّت روشن.

در ضربآهنگ روزهای شکوه‌انگیز آینده، کسی پا به عرصه‌ی گیتی می‌گذارد که مهربان‌ترین تنهای دنیاست.

که در امن‌ترین جای دنیا، در خانه‌اش شهید شد اما با جگری پاره پاره به قاتل که همسرش بود، گفت: زودتر از اینجا برو تا دستگیرت نکنند...

تا چند روز دیگر چشم دنیا به جمال و جلال سرداری روشن می‌شود که مظلومیتش در روز ساباط و جریان پذیرش صلح با معاویه، از مظلومیت سیدالشهدا(ع) در روز عاشورا هم بیشتر بود.

رمضان‌المبارک انگار شتاب دارد برای تماشای چهره‌ی نوزادی که جان رسول خدا(ص) و عزیز فاطمه(س) بود اما در گذر ایام غدّار، آنچنان بی‌یار و یاور می‌ماند که سجّاده از زیر پایش می‌کشند و یاللعجب که «مذّل المؤمنین» خطابش خواهند کرد.

کسی می‌آید که حقد و کینه‌های بدر و خیبر، قبل از آنکه در روز عاشورا بر پیکر ۷۲ نفر فرود بیاید؛ او را یک تنه هدف گرفت.

تا چند روز دیگر کسی می‌آید که شتر جملیان را پی کرده بود ولی تهمت صلح‌خواهی و ترس از جنگ، جانش را فسرد.

نیمه‌ی رمضان، هدیه‌ای از بهشت با خود می‌آورد.

اما دشمنان دین خدا هم تحفه‌ای از روم آورده‌اند... که اگر بر زمینش می‌ریختند، زمین سوراخ می‌شد و اگر بر شکم گاو می‌مالیدند، خون از پستان حیوان می‌چکید.

زهری که جعده باید به امام عشق بخوراند و جهانی را از خنکای سایه‌سار او محروم کند.

تا چند روز دیگر کسی به دنیا می‌آید که امیرالمؤمنین(ع) به واسطه او به خدا تقرّب می‌جست و در میدان جنگ و سیاست به او دلگرم بود.

در شتاب این ثانیه‌ها و دقیقه‌ها امام مجتبی(ع) می‌آید تا عشق را و تنهایی را و «شهادت در شهادت» را مظلومانه و یک‌تنه معنی کند...

*منابع:

_ روایت و احادیث شیعه

_ کتاب صلح امام حسن(ع)

_ زیارت امام حسن(ع) در روز دوشنبه

_ صحبت‌های استاد رجبی دوانی پیرامون شخصیت امام مجتبی(ع)

***

همین مطلب در کانال تلگرام من:‌

@masoud_yarazavi