عبور

و بعد هم حرف‌هایش را ادامه داده است...
سردار پاکپور بزرگ ماست. بچه‌های سپاه هم قدم نورانی‌شان روی چشم.
ولی کاش گفته بودند که عمق عملیاتی اشرار از ابتدای انقلاب تا سال ۸۸ چقدر بوده که ناجا توانست طی ۳۰ سال مبارزه بی‌امان آنرا به همین ۲۰۰ یا ۳۰۰ کیلومتر برساند.
آنهم با دست خالی...
ناجا که مثل بچه‌های سپاه، نارنجک‌انداز تیرباری و هواپیما و موشک و تانک نداشت!
با کفش‌های کتانی، با همین کلاش‌های بی‌مصرف، حتی گاهی با نفرین‌های مادر و با جیب‌خشاب‌های غنیمتی از اشرار اما طومار اشرار به خواست خدا چنان در هم پیچیده شد که از گروگان‌بری در شهرها، شلیک به سمت امکان نظامی، اشغال چند ساعته برخی شهرها و روستاها، بار زدن نوامیس مردم و... بازماندند و کارشان رسید به عملیات‌های ایذائی در عمق کویر.
البته صفای قدم بچه‌های سپاه که از وقتی آمدند ته‌مانده عمق عملیاتی اشرار در ایران هم از بین رفت.
ولی رسم پهلوانی اینست که تاریخ را از خودمان شروع نکنیم...

پ.ن: از غریبی «شهدای ناجا» همین بس که چند سال قبل وقتی در یکی از شهرهای کشور برایشان یادواره برگزار کرده بودند؛ یکی از دانشجوها خواب دیده بود شهدای ناجا آمده‌اند توی مراسم خودشان شرکت کرده‌اند.
کاش این فرهنگ بیشتر جا بیافتد که شهید و شهیدتر نداریم...
از سرپرستی که برای عائله‌اش کار می‌کند، تا آتش‌نشان‌ها و تا مدافعان حرم و بچه‌های سپاه و بچه‌های راهداری که زیر بهمن می‌روند؛ همه شهیدند و نگاهشان به وجه‌الله است.