امام من
تلخ ترین خاطره کودکی های من رحلت امام است. همان مرد نورانی که قسمت اعظم تصورات یک کودک پسر ماجراجو را پر کرده بود. امام که رفت مادر تا یکی دو هفته فقط گریه می کرد. توی مهمانی، وقت درست کردن غذا، وقت دیکته گفتن... و در تمام این مدت اشک های مادر می گفت که این حاج آقا روح الله حتما" خیلی دوست داشتنی تر از این حرفهاست.
+ نوشته شده در جمعه پانزدهم خرداد ۱۳۸۸ساعت 19:38 توسط مسعود يارضوي
|
