من و این روزها
ببخشید که این روزها کم تر وبلاگ می نویسم.
اینجایی که کار می کنم، رئیسمان فتوا داده که راضی نیست کسی از اینترنت برای آپدیت کردن سایت و وبلاگ و از این حرف ها استفاده کند.
و لذا من هم ترجیح می دهم به حرف این فرمانده خوبم در جنگ نرم عمل کنم.
معتقدم وبلاگ نویسی مثل گفتن شعر است. یعنی برای وبلاگ هم شعریّت قائلم رفقا.
یعنی اینکه احساست وزیدن می گیرد و درست در همان وقت باید بنویسی.
لطفا هم نگویید خب چرا با کاغذ و مداد خداحافظی کرده ای؟
اقبالم به کیبورد و ملحقات الکترونیکی اش آنقدرها شده که دیگر میلی به کاغذ نداشته باشم.
القصه...
خلاصه که زنده ایم و به فضل خدایمان خوشحال. و تا دلتان هم بخواهد مجال داریم. اما خب... ترجیح می دهیم به تشرّعمان هم عمل کنیم.
و الحال هم که فقط من مانده ام و این وبلاگ و جمعه ها و گاهی هم آخر وقت های روزهای شلوغ هفته...
و من مانده ام و این گلودرد لامسّب...
والسلام.