عبور

تیربارش که می زد خاکهای جلوی سنگر می سوختند .

                     تازه بلد شده بود مسیر تیرهای رسام را از ماه بگذراند .

همیشه نوار تیرهای شلیک شده را نگه می داشت که یادش باشد خودش هم

آمده که روزی خالی شود ...

                            که یادش باشد از او هم روزی جز یک نوار تیر خالی چیزی نمی ماند ...

        نگاهش که می کردی راه هم نمی توانست برود اما هرجا که تصورش را می کردی بود .

اینکه چطور می رسید را کسی نمی دانست ؟ و هیچ وقت کسی ندانست .

روز آخر قول داده بود ...

              نگاهش را از عمق بیابان بر نمی داشت .

  شاید می دانست که حتما ...

                         وصیتنامه اش را هم کسی ندیده بود .

                                                    .. اما دیده بودند که می نویسد .

                                        لحظه ی آخر تنها بود .

      تیرها جایش را پیدا کرده بودند . عاشقش بودند .

           وقتی تیر می خورد دیگر خاکهای جلوی سنگرش نمی سوختند . ذره ذره بالا می پریدند .

                    ... انگار می خواستند با او بروند .

 همه جا ساکت مانده بود ...

بدنش پر از خون و چشمهایش برای همیشه نیمه باز بود .

شاید می خواست مثل همیشه نگاهمان کند .

                                                      آرام گرفته بود .