عبور

تله ای که غرب در مقطعی و در سال 82 برای برخی از مسئولان ما کار گذاشت و نتیجه اش را هم گرفت و حال رویای گستردن دوباره آنرا برای زمینه های بیشتری در ذهن می پروراند.

راستش این است که به گواه عقل و تجربه، غربی ها هیچ وقت هیچ سمتی را نشان نمی دهند و یا حرفی را نمی زنند که قبلاً درباره اش یک سبک و سنگین حسابی نکرده باشند. بخصوص اگر انگلیسی هم باشند. ( و در اشاره به صحبت های حسین موسویان و سعید جلیلی پیرامون نیرنگ بازی طرف های مذاکره!)

راست دوم و البته مهمتر هم این است که زخم های بزرگ و عمیقی که ملت بزرگ ما بر گرده دارد؛ مثل استعمار و کودتای انگلیس در ایران و در کنار آن همدستی با عراق در جنگ هشت ساله و سپس پیگیری پروژه جاسوسی و ترور در ایران، هرگز و هرگز با لبخندهای دیپلماتیک و ابراز علاقه برای حضور در مراسم تحلیف حل نمی شوند. (صحبت های جان ساورز مادر مرده، رئیس اِم،آی،سیکس انگلیس را هنوز از یاد نبرده ایم قبل از ترور شهید شهریاری)

می گویند استراو دیگر مقام چندانی در انگلیس ندارد و یک نماینده ساده مجلس است. پس این اظهار نظرها درباره دکتر روحانی و رابطه ایران و بریتانیا حرف های شخصی هستند!

چه ساده انگارانه...

آیا به نظر خود انگلیسی ها و همتایان آمریکایی آنها هم همینطور است که می گویید؟!

آیا مثلاً شبکه BBC رفته است سراغ کسی که همراه با فیشر و دوویلپن توانست بیانیه ناخوب سعدآباد به اسم "اعتماد سازی"! و همچنین تعلیق یک جانبه بخشی از فعالیت های هسته ای جمهوری اسلامی را به مردم ایران تحمیل کند فقط برای اینکه نظرات شخصی اش را بشنود؟!

و یا بدتر از آن... در دنیایی که هر نوع صحبت و رفتاری ولو یک نشستن ساده در یک جلسه بین المللی، هزارتا معنا و مفهوم دارد و قدرت نرم و دیپلماسی عمومی یکه تاز همه عرصه هاست؛ آیا وزیر خارجه سابق بریتانیا از روی رفاقت شخصی و مثلاً برای از سر گیری مجدد روابط، مدح دکتر روحانی را می گوید و یا درخواست حضور در مراسم تحلیف رئیس جمهور جدید ما را مطرح می کند؟! (فرض بر اینکه ماجرای درخواستش برای حضور در تحلیف راست باشد!)

آنهم بدون اینکه از حتی یک رفتار سوء انگلیسی ها در قبال ایران عذرخواهی و ابراز ندامت کند؟!

در اینجا یک نکته را هم باید گفت.

من هیچوقت استدلال های دکتر روحانی درباره اینکه تمام معاهدات و قول و قرارهای هسته ای ما با نظر رهبریت نظام امضا شده اند را نپذیرفتم.

دلیل من این است که غریب حسینیه امام خمینی(ره) چه کند وقتی هاشمی و خاتمی و دبیر وقت شورایعالی امنیت ملی، یعنی همین آقای روحانی، سه راهکار هسته ای را خدمت ایشان می برند که در هر سه راهکار کمترین اثری از "مقاومت اصولی" نیست! و جالب آنکه رئیس جمهور و رئیس مجمع تشخیص هم راهکار "تعلیق" را بیشتر دوست دارند!!!

توضیحات بیشتر را در اپیزود دوم این گزارش که قبل از ریاست جمهوری آقای روحانی نوشته ام، بخوانید.

همچنین دقت کنید که دارم درباره سه نفری صحبت می کنم که شعار تعامل، تعاملشان را دیگر همگی از بر شده ایم. آنهم با چه نمونه هایی...

خاتمی که هیچ... آقای هاشمی هم همین چند وقت پیش فرمودند که با شاه عربستان کارگروه حل مشکلات شیعه و غیر شیعه! با هم را تشکیل داده بودند و آقای روحانی هم که به اقتضای مصلحت کنونی چیزی درباره شان ندارم که بگویم!

(آقای هاشمی یک جوری فرمایش می کنند که انگاری مثلاً اگر با فرمول ایشان عمل شده بود، الآن دیگر عربستان حامی تروریست های تکفیری در سوریه نبود!)

قبلاً نوشته ام و اماره هایش هم در حال ظهور است که خون دلی خواهیم خورد از بابت دولت یازدهم و سیاست خارجی اش.

انتهای پیام... با یک انگاره و یک درخواست

انگاره ام این است که خدا نکند وقتی هنوز ابدان پاک هزاران شهید دفاع مقدسمان روی خاک بیابان ها مانده است و تعدادی از شهدایمان هنوز در اتاقک های ناوچه های غرق شده در جنگ خلیج فارس محبوس مانده اند؛ آقای روحانی دست دوستی کسی (جک استراو) را به نمایندگی از غرب و آمریکا فشار بدهد و یا مثلاً (فرض بر صحت درخواست استراو!) در مراسم تحلیف، پذیرایش باشد که خودش و در همین مصاحبه اخیرش، از این گفته است که ما و کشورمان در جنگ هشت ساله همدست عراق بوده ایم!

و درخواستم...

زیاد خوانده اید درخواست هایم را که "آقا را دعا کنید"

حالا می خواهم باز هم تقاضا کنم که بعد از هر نماز و هر وقت دیگری باز هم برای غریب حسینیه امام خمینی دعا کنید.

دقت کنیم که تنهایی یک رهبر گاهی اثراتش را سالها بعد! نشان می دهد و گاهی همدم این تنهایی هیچکس غیر از "چاه" و البته دعاهای ما نمی تواند، باشد.

نمی خواهم، بگویم تنهایی رهبرمان (حفظه الله) ادامه دارد و خدای نکرده دولت یازدهم دولت بدی! است.

اما شما را به هر دینی که معتقدید، دعا برای آقا را فراموش نکنید.

حواسمان باشد که دعا برای رهبر، یعنی دعا برای خودمان و برای عاقبت به خیر شدنمان در دنیا و آخرت.

حواسمان باشد...

***

این تحلیل در اتفاقیه

این تحلیل در یالثارات