عبور

۱ـ انقلاب کردیم که ایرانی اسلامی داشته باشیم ( البته پر از عدالت) و برای همین اسلامی بودنمان است که الان همه ی تمامیت خواههای دنیا تشنه ی خونمان شده اند .

۲ـ شهدایمان قبل از آنکه برای دفاع از میهن به جبهه بروند برای دفاع از اسلام و با دستورات همین اسلام بود که خون و آتش را به زندگی مرفه و بی دردی( همان چیزی که باعث می شود امثال آقای سحابی برای آزادی مطبوعات تلاش کنند) ترجیح دادند و رفتند . و اگر نمی رفتند شاید الان عزت الله خان داشت در زندان ابوغریب آب خنک می خورد .

۳ـ انگار این برادرمان نمی فهمد که سیدالشهدا برای دفاع از اسلام و نه برای مطامع و صلاحدیدهای شخصی با به عرصه ی خونبار کربلا گذاشت .

۴ـ اگر عقیده هایمان را از زندگیمان بگیرند به قول آوینی «جز کرمهایی فربه و خاکی» از ماچه می ماند؟

۵ـ به عنوان یک خبرنگار می گویم که ما در این کشور باید حتما" مجوز مطبوعاتی که آزادی را برای ناسزا گفتن دوست دارند لغو کنیم و نگذاریم دیگر چاپ شوند . و گرنه آزادانه حرف زدن از نظر من در ایران ممکن است .

حقیقتش اینستکه این چند وقته بقدری بلا و مصیبت به سرم آمده که حالا بخواهم کمی روی این صفحه ی وب درددلهایم را بنویسم ...

از بی قانونیها به شدت دلگیر می شوم . از اینکه کارت خبرنگاری مرا یک هفته است که گرفته اند و پس نمی دهند فقط به خاطر اینکه مجبور بودم برای پیگیری بحث شهریه های دانشگاههای دولتی و مصاحبه با وزیر علوم از نرده وارد دانشگاه بشوم نه از در . من اشتباه خودم را قبول دارم اما آنها هم انگار می خواهند از این فرصت به دست آمده کمال استفاده را ببرند . می خواهند برایم کمیته انضباطی بگیرند  اصلا نمی فهمم دانشجویی من چه ربطی به خبرنگاری من دارد که حالا آش کمیته ی انضباطی را برایم پخته اند .

البته بماند که هرچه هم خواستند به من گفتند و هنوز چیزی نگفته ام .

از بی قانونی ها دلم می گیرد . از اینکه فلان استوار از من پول خواست و وقتی به او نه گفتم ...

من در اوج بیرنگی و بی تفاوت از عشق به سبزه هایی بلند نگریستم که با نسیم قدمهای ..

                                                       تو ...

                                                                           می رقصیدند .

و کرانه ی بی آلایش فکر من آدم خوبهای آن قصه را خوب می فهمید .

تو گهگاه خورشید و گاهی باران و وقتی دیگر تنها در میان داستان نشسته بودی .

                تو در گمنامی درک یک کودک حرفها گفتی..

  (مامان این داستان واقعیست ؟)

همیشه می خواستم ببینمت ... تو روح قصه بودی برای من ..

                                            و حال که فلسفه خوانده ام ... تو همان چیستی قصه بودی .

                   تو را زیاد جستم

                                  در سالهایی که همینطور تنهاتر می شدم ...

شناخته های من با تو قصه می شد همیشه ، چه حس خوبی ...    

من خوب می دانم . این خوبی از تو بود نه از قصه شدن .

حالا من هم یکی از آدمهای قصه ای شده ام که برای کودکی می خوانند ... مرا با خودت ببر .

                            اگر تو نباشی آخر این قصه خوب تمام نمی شود . 

                                 سیاهی دل آزار شب می آزاردم ..

 .. آهای قافله ی خسته مرا هم ببر .. خرابه های اینجا با من قامت خمیده بنای یکرنگی ندارند ..

                                 می گویند تو از انتهای شب به صبح رسیده ای  ... مرا با خودت ببر .

 ۲ سال گذشت . کاش خدا ۲ سال از عمرم را می گرفت و به آقا می داد .

تصور آن فضای مجازی آزارم می دهد بخصوص اینکه قبلا نیز یکبار دچار اینحالت شده ام . اتفاقات ، صحبتها و آدمهایی مجازی که در قالبی غیر از زمان معمولی سراغت می آیند و وقتی به خودت

می آیی تو مانده ای و یک حافظه ی پاک شده . هرچه با خودم فکر می کنم نمی توانم آنهمه اتفاق و صحبت را در ۱۵ دقیقه جا بدهم . اما همه شان برایم رخ داده اند . زندگی روزمره و واقعیتها را دوباره احساس کردم . نمی دانم چقدر طول کشید شاید نزدیک ۴ ساعت ...

به نظر من طرح مبارزه با بدحجابی می بایست خیلی زودتر از این شروع می شد . کما اینکه اگر تساهل عده ای نبود این اتفاق می افتاد . من هم مثل سایر دانشجوها به آزادی اعتقاد دارم اما تعریفی که من از آزادی دارم در بعضی از حوزه ها آنرا منوط به محیطهای کاملا" شخصی می کند . مثلا" اگر کسی دوست دارد تصاویری از برهنگی و آناتومی انسان را نقاشی کند حق ندارد برای آثارش نمایشگاه هم بزند چون ارزش اخلاقی جامعه نگاه همگان به این نقاشیها را نمی پذیرد . بلکه باید فقط خودش و همفکرانش آنهم در محیطهای کاملا" سربسته به این آثار نگاه کنند . در مورد قضیه ی بد حجابی هم همین اعتقاد را دارم . کسی که دوست دارد به سبکی دلخواه لباس بپوشد باید محیطهای شخصی خود را خوب بشناسد نه اینکه بخواهد با همین لباسها پا به داخل محیط عمومی اجتماع بگذارد و اگر هم با او برخورد شد فریادش را بلند کند .

اعتقاد دارم اینکه بعضیها می گویند برخورد با این قضیه جواب نمی دهد یک تئوری غلط است چون اگر برخورد غلط باشد روز فردا همه ی قانون شکنها و نابخردان اجتماعی هم داعیه دار غلط بودن برخوردها می شوند و آنوقت است که دیگر کسی احساس امنیت نمی کند . نا گفته نماند که در عین حال معتقدم باید با مردان و پسرانی هم که ظاهر نامتعارف دارند این برخوردها صورت گیرد نه اینکه یک طرفه باشد . 

        دل صخره گرفته بود    

اینهمه سختی ... من پر از فاصله ام     .. ستیغ آفتاب هم دلش برای صخره آتش گرفت .

صخره هق می زد : از تماشا خسته ام ... سختی این دل بی طاقتم می کند .

صخره ی سنگی شنیده بود آدمها وقتی گریه می کنند ...!

خواست با دست اشکهایش را پاک کند ولی نشد ...     صخره دست نداشت .

بی دستیش را به حساب صخره بودنش گذاشت   . گریه اش تمام نمی شد .

             ساعتی بعد نسیم که می وزید صخره چشمهایش را بسته بود .

                              و دیگر هیچ وقت کسی تماشا کردنش را ندید ...

                                  راز دل سنگی برای همیشه در دلش ماند

یا لطیف

فریاد کسی سکوت مرغزار را شکسته است ..       دریابیدم  ...

                 اما کسی سکوت تلخ ترس را نای شکستن ندارد .

مردمان دره را زوزه ی مرگ آور گرگی زخمی سخت آزرده است .در میان شکاف وهم زده ی دو کوه خبری از مهربانی آفتاب نیست .تاریکی دایه گی می کند و هرازگاهی مردها فرصت ناله ای دردآلود می یابند .

                                   اینجا گرفتار ابهام است...

می گویند خورشید در نزدیکی شب سر می برّد ، شب را باید بیدار بود ... و می گویند خورشید در نزدیکیهای صبح هم قربانی می خواهد ..

           انگار نه انگار که دره بوی لاله می دهد ..!

                                    تعفن تند بی خبری پهنه ی دره را سخت کاویده است.

.

.

.

و کودک پدر مرده هرشب به تصمیمش فکر کرده بود ...

.

صدای همهمه جان می گرفت و ازاو به جز چند علف شکسته بر دیواره ی کوه چیزی در یادها نماند.

   گفتند خورشید شب روز گم شدنش قربانی گرفته . حتما" او ...

پای نرم کودک خاک باران خورده ی مرغزار را ردّ می گذاشت و لاله ای جدا شده از ساقه

در دستش تلوتلو می خورد .

                                                  خورشید مهربان شده بود .